Ik was 16 jaar toen ik voor het eerst iets probeerde met een meisje. Toen zag ik het zelf nog als een experimenterende fase, mijn ouders en zelfs mijn vrienden wisten hier niets van, want het werd zodanig ingeprent dat het niet oké zou zijn om door “zo'n fase” te gaan.‘LGTBQ’ bestond toen nog niet, of ik was er toch niet bekend mee. Maar je kon me toen onder de ‘Q’ plaatsen (als we dat al dan niet doen): Q for Questioning.

Tussen mijn 17 en 21 jaar heb ik enkel met jongens gedatet en met sommige een langere relatie gehad. Het voelde goed, maar op seksueel vlak miste ik vaak veel. Ik kon mezelf nooit helemaal geven en ik voelde dat het hiervoor ook veel te vroeg was vaak. Van mijn 21 tot mijn 25 ben ik single geweest. Dit was de donkerste periode uit mijn leven. Ik heb me heel die periode nooit goed in mijn vel gevoeld, ik was heel veel bijgekomen en wou er liever niet meer zijn. Onbewust was ik aan het struggelen met het gegeven; waarom wil een relatie niet lukken? Wat is er mis met mij?

Mental health was iets dat 10 jaar geleden bijna nooit te sprake kwam in mijn omgeving, op school,.. Ik was een makkelijke prooi voor pestkoppen. Een beetje voller, op zoek naar een eigen stijl, zoekende in mijn seksualiteit,… Dat in samenhang met je eigen interne struggle kan vaak een fatale uitkomst hebben. En dat is tot de dag van vandaag nog steeds iets waar te weinig aandacht aan wordt geschonken.

Toen ik 26 werd, heb ik iemand leren kennen die, hoewel het een slechte relatie bleek te zijn, mijn ogen heeft geopend over LGBTQ. Tijdens deze 1,5 jaar durende relatie heb ik meer slechte dagen gehad dan goede, maar het was door haar zoektocht dat ik meer in mezelf ben gaan geloven en dat het perfect oké was me zo te voelen. Het was toen dat ik naar buiten kwam als biseksueel. Daarop volgde het moment dat ik het aan mijn ouders moest vertellen dat ik een relatie had met een meisje. Hier heb ik zelf nooit echt moeite mee gehad. Natuurlijk spookt het wel rond in je hoofd “wat als ze het echt verschrikkelijk zouden vinden?”. Dan nog moet je je ouders misschien iets meer tijd geven zodat ze het kunnen plaatsen, maar hoe dan ook ben ik hun dochter en zullen ze me nog altijd graag zien. Mijn vader reageerde met; "ik wist het!”, mijn moeder had het er wel iets moeilijker mee. In het begin stelde ze toch vaak de vraag “ben je zeker, ik denk toch dat het niets voor jou is”. Maar ik wou me niet blijven bewijzen en verantwoorden, dus de volgende keren nam ik meestal mijn vriendin mee naar mijn ouders thuis.

Ik ben me er enorm bewust van dat hoe het bij mij verlopen is, voor velen een droomscenario is. Maar ik was eindelijk, voor een keer, zeker van mezelf en zeker over wat ik te vertellen had. Ik kom ook uit een thuis-cultuur waar alles bespreekbaar moet zijn, ook als het geen goed nieuws of over een minder leuk onderwerp gaat.

Bij mijn toenmalige vriendin lag dit anders, want zij was van een totaal andere religie. Daar lag het toegeven aan zichzelf al heel moeilijk, laat staan aan de ouders. Ik vraag me nog altijd af wanneer deze barrière zal vervagen of verdwijnen. It’s not my battle, en het zal ook nooit mijn battle zijn, maar we mogen ons niet blindstaren op meisjes of jongens van andere religies wiens voorkeuren bij het andere geslacht liggen. Dat is hoogstwaarschijnlijk het moeilijkste gevecht dat de LGBTQ-community zal moeten aangaan. Wel ben ik ervan overtuigd dat met de komende generaties het “verkeerde” beeld hierover stilaan zal verminderen. We zullen onze kindjes, meetkindjes, kindjes van vrienden hierover meer en meer moeten gaan educeren en eerlijke duidelijkheid scheppen. Op deze manier zullen ze zich veiliger voelen en beter in hun vel, ze zullen groeien en durven uitkomen voor hun seksuele voorkeur.

Tot de dag van vandaag bestempel ik mezelf nog altijd als biseksueel. Ik ben iemand, ik val voor de ziel van een persoon, dat mag een man of vrouw zijn. If it attracks me, I’m down for it!

EQUALITY heeft nog steeds een hele lang weg af te leggen, maar het is aan deze generatie om de huidige en de volgende generaties hier kennis over te (blijven) geven. Jezelf ervoor openstellen is het enige wat gevraagd wordt en de keuze van elke persoon te respecteren. Hoewel ik vind dat we nog altijd te veel in hokjes denken over het onderwerp, is er al een grote stap genomen door het benoemen en het naar buiten brengen van deze community op verschillende platformen zoals nu de ‘Antwerp Pride’. Beste feestje van het jaar! Iedereen gay or not-gay komt naar buiten om de dag van de gelijkheid te vieren.

Waar het voor vele nog steeds als een beperking wordt gezien, zie ik het als een verrijking om te mogen zeggen; ik behoor tot de LGBTQ-community and I’m PROUD of it! HAPPY PRIDE Y’ALL! Be safe but mostly, SHARE THE LOVE!